حرمت حسین (ع)

خوش آن کسی که بنوشد می از سبوی حسین    چوآن که شهدشفا هست در سبوی حسین

شکســــــته شــــد قفـــس دل پریــد مرغ دلم     در آسـمان امامـت به جســــتجوی حــسین

هزار گـــــــــل زگلســـــــتان خلق بوئیـــــــــدم     نبود شـاخه گلـــــی تا دهد چو بوی حسین

چو تیر حادثــــه آید به ســـــــــینه بهر شـــــفا      ز راه دل کنم عزم ســفر به ســوی حسـین

به حکم عشـــــــق و به راه شـــــریعت اسلام      بریده گشــــــــت خدایا رگ گلــــوی حسین

چه حکمتی است که بی اختیار اشــــــــک آید      به محض آنکه شــود مدح و گفتـگوی حسین

شــــــود چو حر ریـــــــاحی عدوی پر کیــــــنه      چـــو آشــنا شـــود او با مرام و خوی حسین

امیــــد عفو چــو داری ز کرده های خــــــــــطا       خدای را قســـــمــــش ده به آبروی حسین

بدان امید ز دولت گذشـــــــته ام که شــــــوم       گدا و رحل اقامـــــت کنم به کــــوی حسین

چه بهتر اســـــــت از این در جهــــــان بر آزرده       که آب مزرع دل را دهد ز جـــــــــوی حسین

                                                                                           محسن طاهری ( آزرده)