کربلا موجِ خروشان و صفاست
کربلا مهدِ ثناست
کربلا حسِّ ادب می باشد ،
کربلا محورِ زیبایِ یقین می باشد
کربلا حافظِ برجسته ی دین می باشد
کربلا را باید ، بشناسیم همه...
کربلا یعنی عشق!
کربلا ضامنِ آیاتِ خداست!
کربلا همچو نگین
می درخشد به هنرمندیِّ تامّ
در همین دشت پیام!
کربلا را باید ،
بارِ دیگر بشناسیم به مهری افزون
با همین رازِ درون
کربلا فخرِ بشر
کربلا باعثِ آزادیِ ماست!
کربلا اوج وفاست...
کربلا مهدِ رضاست...
کربلا با همه دارد خویشی!
کربلا دامنه یِ عشقِ گران می باشد
کربلا صدرِ بلاست ،
کربلا زیبنده ست
کربلا بی همتاست...
کربلا اوج ارادت به حسین ابن علی ست!!
کربلا تشنه یِ عرفانِ علی است
کربلا فوقِ ارادت به ولی ست...
کربلا ساحتِ قدسی است که تابنده شده ست
کربلا روزنه یِ تاریخ است
که مهیّا شده است ،
به نگاری که خدا می داند...
تا بجایی که بشر، بشود شرمنده
کربلا قطعه ای از قابِ تماشائی ماست
کربلا آزاد است
کربلا فریاد است
کربلا بنیاد است
کربلا در نظرِ این همه امواجِ سخن
به تمامِ ابعاد ،
باز هم ترجمه اش سنگین است!
کربلا صحنه یِ آدم شدن انسان هاست!
کربلا رخدادی است ،
که به اندازه یِ زیبائیِ عشق ،
محترم می باشد...
کربلا را باید به نگاهی زیبا
بشناسیم و درعینِ قیام
خوبتر فکر کنیم!
کربلا ناله فقط نیست به عرشِ ازلی
کربلا فقدان نیست!
که فقط گریه کنیم!
کربلا پیروی ازعدل خداست
کربلا عینِ صفاست ،
که به آن سویِ وفا ، می نگرد...
کربلا دولتِ بازنده ی پیکار که نیست!!
کربلا پیروزی است...
کربلا حسِّ عجیبی است که با ذاتِ بصیر ،
همچنان تابان است...
و سخن باید گفت ،
به تعهد ، به صلابت ، به سفیری پیروز
به جهادی که ندارد نقصان ،
به نسیمی که ندارد نسیان ،
به جفائی که ندارد پایان ،
به خطائی که نگردد جبران ،
ما به سالار شهیدان متعهّد شده ایم
همچو کوهی محکم ،
با صلابت باشیم...
ما شقایق هستیم
و از آن قومِ حسود ، داغ بر دل داریم
ما برای همه در وصفِ شهید
عشق را می خواهیم
باز هم می گوئیم:
به وفاداری و انگیزه ی آن همّتِ ناز
ما به خود می بالیم
تا به تدبیردهیم ، جانِ ناقابل خویش
چون رسالت داریم...
............................................

محمدرضا جعفری-محرم سال 1394
............................................