به گزارش "پایگاه اطلاع رسانی سازمان بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت"  به نقل از خبرگزاری بسیج، بحث آشتی ملی چندی پیش مطرح شد بود و مقام معظم رهبری هفته پیش و در جمع مردم انقلابی آذربایجان به این مسئله پرداختند و ضمن رد اصل موضوع آشتی ملی و ضرورت آن برای جامعه اسلامی، به نوعی به دست های پشت پرده این توطئه نیز اشاره فرمودند.

ورود رهبر انقلاب به  این مسئله و طرح بی معنی بودن آشتی ملی برای  اقیانوس منسجم و متحد ملت ایران و از طرفی قهر و آشتی ناپذیری ملت با عده معدودی که به روز عاشورا اهانت کردند، و در آن روز با قساوت، لودگی و بی حیایی جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، با آن کسانی که با اصل انقلاب بدند و خود می گویند که انتخابات بهانه است، اصل نظام هدف ماست و... ما را از پرداختن به موضوع بی نیاز نمود.

اما مسئله باقی مانده این است که آیا ادعای گفتمان امام آن افراد، ادعای به حقی است و آیا وحدت مورد نظر امام رحمت الله علیه همان آشتی ملی است؟ و موضوع وحدت در نظر امام و محور آن کدام است؟

این سوالات در این روزها کمتر مطرح شد و خیلی بدان پرداخته نشده لذا جا دارد همه کسانی که در خط امام (ره) قرار دارند و گفتمان امام (ره) را دنبال می کنند از آن غفلت نکنند، زیرا؛

درست است که امام (ره) مکرر از وحدت صحبت می کردند و وحدت کلمه، اتحاد و یکدلی را رمز پیروزی می دانستند؛ اما منظور ایشان از وحدت اولاً وحدت بین مسلمین و مومنین بود و هیچ گاه و هیچ زمانی صحبت از وحدت بین نیروهای انقلاب با کسانی که علیه انقلاب شمشیر می کشند و برای نابودی آن از هیچ اقدامی حتی همراهی و همکاری با ضد انقلاب داخلی و دشمنان قسم خورده خارجی فرو گذار نمی کنند، به میان نیاوردند.

ثانیاً افکار و اندیشه امام (ره) بر گرفته از دین مبین اسلام بود، امام دائم از اسلام ناب محمدی (ص) صحبت می کردند.

 در اسلام هم اگر صحبت از وحدت است، واعتصموا بحبل الله جمیعا است که منظور آن چنگ زدن مسلمین و مومنین  به دامن خدا، به ریسمان الهی و چنگ زدن به ایمان به خداست.

امام (ره) از وحدتی صحبت می کردند که حول محور الله و ایمان به او باشد نه هر نوع اتحادی.

ثالثاً در اسلام و در نگاه امام عظیم الشان رفتن به راه اسلام و چنگ زدن به ریسمان الهی، نیازمند به راهنما و هدایت گر دارد که هدایت گر آن نمی تواند منصوب غیر خدا باشد. به همین جهت بود که امام (ره) مرتب بر نظام حکومتی اسلام اشاره داشتند و ولایت فقیه را استمرار همان هدایت خدایی می دانستند.

از نگاه امام جامعه نمی تواند به خودی خود راه را از بیراهه پیدا کند و در هر زمانی باید هدایتگری الهی، هدایت جامعه را بر عهده داشته باشد و اکنون که دوران غیبت کبری و دسترسی نداشتن به حجت ابن الحسن العسکری (عج) را سپری می کنیم، وظیفه هدایت جامعه بر دوش ولی فقیه جامع الشرایط است و اوست که باید راهنما و هدایتگر باشد و در بحث وحدت نیز نمی توان بدون او و بدون راهنمایی و راهبری او به وحدت رسید. زیرا در برهه هایی شاهدیم که حتی سرسخت ترین دشمنان اسلام و مسلمین هم صحبت از وحدت می کنند. دشمنان هم خواهان برداشته شدن مرزهای خود با مسلمین هستند، آنها هم اصرار بر اتحاد و یکدلی می کنند. در داخل و خارج فراوان سراغ داریم که دشمنان علاقه مندند با نادیده انگاشته شدن مرزهای بین خود و مردم مسلمان، مصالح و منافع آنها را چپاول کنند. امروز اتحاد کشور های اسلامی و رژیم صهیونیستی در خارج از مرزها یک نمونه آن است.

اتحاد دولت های مسلمان با نظام سلطه و نادیده گرفتن مصالح مسلمین نمونه دیگر است و همین طور در داخل کشور، مباحثی مثل اسلام رحمانی و مهربان بودن با همه ولو دشمنان قسم خورده، اتحاد و همدلی حتی با کسانی که هیچ یک از مقدسات دینی را محترم نمی شمارند و صد ها نمونه دیگر همه؛ حکایت از انگیزه دشمنان برای همراهی مسلمانان دارد که اگر هدایت از سوی هدایت گر الهی نباشد، یقیناً مردم به بیراهه و گمراهی کشیده خواهند شد. و این که امام راحل بارها سفارش فرمودند پشتیبان ولایت فقیه باشید تا آسیبی به مملکت شما نرسد، از این بابت است.

لذا به وضوع می بینیم وحدت مورد نظر امام تفاوت فاحش با آشتی ملی دارد و طرح این مسئله ذیل گفتمان امام راحل، طرحی مرموزانه است و در نگاه امام وحدت مسلمین حول حبل الله و به راهنمایی و هدایت ولی الله در زمان غیبت او ولی فقیه جامع الشرایط است که از قضا همه مشکل طرد شدگان از نظر ملت و ولایت با همین مسئله است و اگر این مشکل را نداشتن و حقیقتاً در پی دستیابی به حبل الله بودند و از نایب ولی الله اطاعت می کردند نه تنها امروز نیاز به آشتی نداشتند بلکه همان سال 88 باعث متهم کردن انقلاب اسلامی به تقلب و ریختن شدن خون انسان های بی گناه، خسارت های غیر قابل جبران به نظام و مردم و... نیز نمی شدند.

آشتی ملی مورد نظر آن ها به دنبال وحدت برای رسیدن به حق نیست. آشتی ملی برای متحد کردن ملت در مقابل دشمن نیست؛ آشتی ملی برای مستحکم کردن پایه های نظام اسلامی نیست؛ آشتی ملی برای مقابله با آمریکا و دشمنان قسم خورده نیست که اگر این گونه بود آن روز که همین دشمن نا امید؛ به شکستن این امت امیدوار شد و همان موقع که آن ها نظام اسلامی را سرمایه خود قلمداد کرد، آن روز باید به خاطر خدا و به خاطر حفظ نظام، برای اتحاد و همدلی توصیه رهبری مظلوم را می شنیدند و بر ادعای دروغ خود پا فشاری نمی کردند. اکنون که انقلاب و مردم مشکلی ندارند، الان که امریکاییها خودشان از اوضاع نابسامان داخلی داد سخن بر آورده اند، امروز که اتحادیه اروپا فرو پاشیده و ناتو در حال فروپاشی است و در کنفرانس مونیخ تقریبا اکثر سخنرانان صحبت از فروپاشی نظم لیبرال سرمایه داری غرب می کنند، یعنی حالا که دیگر آنها وزنی برای تهدید جامعه مقتدر ما را ندارند.

اما کیست که نداند حالا آشتی ملی فقط یک فایده بزرگ دارد و برای یک عده ایی از  نان شب هم واجب تر است. می خواهد با وحدت همخوانی داشته باشد یا نداشته باشد! می خواهد ذیل گفتمان امام راحل بگنجد یا نگنجد! اما باید از نام و احترام امام استفاده کنند تا گذشته سیاه خود و دوستان طرد شده خود را در ذهن مردم به فراموشی بسپارند. باید با عنوان آشتی ملی و فریب مجدد افکار عمومی، توان از دست رفته فتنه گران برای ایجاد فتنه جدید را بازسازی کنند تا نشان دهند که آنها در بین مردم طرفدار دارند و خودشان را از بن بستی که در آن قرار گرفته اند خلاص کنند و... که امید است مثل همیشه با هوشیاری و بیداری ملت و پیروی از راهنمایهای حکیمانه امام انقلاب، این طرح هم به همان سرنوشت شکست همیشگی منجر گردد.