ناشناخته بودن آن ها باعث اسارت من شد. من بسيجي بودم و لباس نظامي بسيج فاقد هرگونه درجه و نشان بود. اما به علت علاقه ي شديدم به سپاه، لباس سبز سپاه را به تن كرده و در عمليات شركت كردم. اين موجب شد تا رزمندگان حزب كومله مرا به عنوان پاسدار معرفي كنند و تحت شكنجه هاي سختي قرار دهند. آن ها از سربازي كه همراه من بود
پرسيدند: چه كاره هستي؟
ـ سرباز.
رزمنده حزب گفت:
ـ سرباز فقير است.
آن ها سرباز را از هرنظر فقير مي دانستند و معتقد بودند سرباز حسب اجبار به منطقه اعزام مي شود و انگيزه ي لازم براي جنگيدن را ندارد. اما بسيجي و پاسدار چون داوطلب وارد منطقه مي شوند، مستحق هرگونه هستند.
منبع: كتاب روزگاران، نويسنده حسين ياقوتي، ص168