تصویر زنی میانسال نشسته بر صندلی دانش آموزان در وسط کلاس با نگاهی که به دورها خیره شده و چیز زیادی نمی شود از آن فهمید، با این تیتر طولانی و غیرمتعارف؛ «من کارشناسی ارشد دارم و ۱۶ سال است که تدریس می کنم، دو شغل اضافه هم دارم و پلاسمای خونم را هم اهدا می کنم تا بتوانم قبوضم را پرداخت کنم من یک معلم آمریکایی هستم».

در روز ۱۷ شهریور ۱۳۵۷، جنایت دیگری از رژیم پهلوی در تاریخ ثبت شد و آن سرکوبی خونین تظاهرات مردم در این روز بود. علاوه بر منابع و روایت‌های متعدد، گزارشگران سفارت امریکا در تهران نیز به پوشش این جنایت پرداختند که بازخوانی آن نشانگر ابعاد این فاجعه است. این گزارش‌ها از "قتل تعداد کثیری" از مردم با استفاده از "سلاح‌های جنگی" صحبت می‌کنند و از شهادت ۴هزار تا ۴۵۰۰ نفر در این روز خبر می‌دهند. مکاتبات بین سفارت امریکا در تهران و وزارت امور خارجه این کشور حکایت از آن دارد که در روز ۱۷ شهریور «سربازان مجهز به کلیه وسایل جنگی بودند و به جای سلاح‌های کنترل کننده جمعیت از سلاح‌های جنگی استفاده می‌کردند.» همچنین گزارشگر سفارت اذعان می‌کند: «یک شاهد آلمانی قابل اعتماد که در منطقه زندگی می‌کند گزارش می‌دهد که از هلی‌کوپترها به طرف خراب‌کاران تیراندازی‌هایی صورت گرفت.»

در ۲۲ مردادماه بود که رهبر انقلاب صراحتاً اعلام کردند «امام مذاکره با آمریکا را ممنوع کرد و من هم ممنوع می‌کنم»، اما بنیان‌گذار انقلاب اسلامی چه زمانی ممنوعیت مذاکره با شیطان بزرگ را اعلام کردند و چرا؟ در این گزارش به بازخوانی دلایل این مهم می‌پردازیم.

حجت‌الاسلام محمدحسن رحیمیان می‌گوید: حضرت امام خمینی تا آنجایی که خبر دارم اولین مرجع تقلیدی بودند که دستور دادند دریافت و پرداخت وجوه شرعیه، در قالب سیستم حسابداری دقیقی انجام گیرد.

ابوموسی را به مذاکره فرستادند اما پس از آن که ابوموسی اشعری قافیه را باخت و شکست را بر جامعه اسلامی تحمیل کرد، دقیقا همان کسانی که اصل و کیفیت حکمیت را به امیرالمومنین (ع) تحمیل کردند طلبکار امام شدند و گستاخانه از زیر بار اشتباهات و خیانت های خود شانه خالی کردند و از امامی که به صراحت با منطق سازش‌کارانه آنها مقابله کرده بود طلب توبه کردند.