گروه حماسه و دفاع مقدس بسیج پیشکسوتان

بســم الله الرحمــن الرحیــم

اول فروردین 1345 آنگاه که اولین موج هوا را بر ریه هایت کشیدی، آنگاه که به طراوت بهار بودی و چون نهالی نورسته در انتظار کمال، سال های کودکی تو حکایت از عظمت فصل شبابت می کرد. تا آن زمان که غنچه های وجودت مشهود شد و خواستی که بشکفی به سال 61 و راه یابی به سبزه زار صفا، آنجا که کفن ها لباس های خاکی بسیجیان است و راه رفتن تو همان و راه یافتن تو همان. احمد جان، جبهه و مقوله رفت و آمدنت از مقوله تکرار مکرر ماه فصل سال نبود، چه عاملی در این رفت و آمدها دخیل بود و چگونه بود که انتهای گیسوان یار کمند تو شد، و تو را بالا کشید... چه شد که لایق شدی تا لیاقت قرب دوست را بیابی و خدا می داند که در این دشت حادثه چه مشکل است چنین بودن و تو بودی. نمی دانم چه گذشت که در فصل شباب کف پوش سبزت را به سرخی سپردی. نمی دانم چه شد که قفس تنگ جهان را شکستی، نمی دانم چه شد که دیوارهای عادت را گذشتی، آه چه بود که در این موسم بهار تو را طلبید. آن چه موهبتی بود که کمال آن به این سرعت دست داد. احمد جان به ما بگو که در کربلای مهران زخم دشمن با تو چه کرد. احمد جان به ما بگو که قلل غرب دشت جنوب با تو چه نجوا کرد.

تو غنچه ای بودی که به فصل نرسیده شکفتی، تو غنچه ای بودی سرخ که از عطش دوست خون دل به سینه کشیدی! آری احمد در خاک دشمن در یکی از عملیات های غرب در بیت المقدس2 بود که روی زمین افتاد، قلبش با اصبت ترکش از کار افتاد. او تمامی اعمالش دارای جان بود و عاشق واقعی بود. سجده های طولانیش طوری عمیق بود که در قربانگاه شهادت هم در مقابل معبود خود با سجده لبیک گفت. او سجادی بود که با حالت سجده به دیدار خدایش شتافت. بسیجی دریادل، خونین بر زمین افتاد، گویی کبوتر سفیدی خونین بال بر بالای تپه ای افتاده است...

بسیج پیشکسوتان

م-ع-46