به گزارش پایگاه اطلاع رسانی" بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت "

 سید داوود شبیری در تاریخ 2/3/1345 در یکی از روستاهای زنجان در یک خانوادۀ مذهبی به دنیا آمد. او خنده رو، خوش برخورد و ایثارگر بار آمده بود. 



با یاری خداوند متعال و با تربیت موفق پدر و مادرش در درسهایش نمرات درخشانی داشت و در همه ادوار تحصیلی از شاگردان شایسته و جدّی مدرسه بود. 

او در تظاهرات هایی که بر علیه رژیم منظور صورت می گر فت هر چند کوچک و کم سن و سال بود ولی شرکت فعّا داشت و هر چه بزرگ تر می شد بیشتر اخلاص و پاکی در چهرۀ او ظاهر می شد. همان سال های نخستین انقلاب شالوده وجودش در عشق به الله و علاقه به امام خمینی پی ریزی شد و با گذشت زمان ابعاد وجودش روز به روز گسترده تر گردید. 



او در هر اعزامی با صدای رسایش رزمندگان را بدرقه می کرد و در هر مراسمی با آوای گرم و جانسوزش زینت بخش مجالس بود تا اینکه در سال 1362 قبل از عملیات خیبر عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل شد. و مسئول تبلیغات گردان ولی عصر (عج) از تیپ علی بن ابیطالب تعیین شد که فرماندهی این گردان بر عهده شهید مفقودالجسد حسن باقری بود.



سید داوود پس از ده روز بستری شدن در بیمارستان امدادی مشهد بهبود یافت و دوباره عازم جبهه های حق علیه باطل شد و در جبهه کارش تبلیغات بود. البته فراموش نشود که در پشت جبهه نیز صدای رسایش همیشه از بلندگوهای تبلیغات طنین انداز بود. تا اینکه در سال 1365 وارد تبلیغات گردان حضرت علی اصغر (ع) از لشگر 8  نجف اشرف شدکه بعدها به علت دیدن آموزش نظامی به معاونت یکی از دسته های این گردان درآمد و در عملیات کربلای 5 شرکت فعال داشت و دفتر خاطراتش شجاعت و دلیری او را در این عملیات اثبات می کند. 
در تاریخ 15/1/66 دوباره عازم جبهه های حق علیه باطل شد و در گروهان1 گردان حضرت علی اصغر (ع) بعنوان مسئول دسته وارد عمل شد و در عملیات کربلای8 به تاریخ 20/1/66 که هنوز 21 بهار از عمرش سپری نشده بود، مفقود گشت.



اما چه مفقود شدنی که مفقود گفتن درباره آن ها خطاست. مفقود کسی و چیزی است که نشان از آن نباشد. چگونه می توانند مفقود باشند. آن ها هر قدمی که رفتند نهالی کاشتند و از قطره قطره خونشان نهالی رویید. 
آن ها پیدایان ناپیدایند و ناپیدایان پیدا. چه کسی می گوید آن ها ناپیدا و مفقودالاثر شده اند. آن ها حاضرند. اگر آن ها مفقود شده اند پس موجود کیست؟ زیرا که آن ها آشکارترین حضور را دارند. شهادت خود حضور است، ظهور است نه خفا. ای سرداران دلیر! ای یاد معطرتان در خاطره ها ! ای نام خونبارتان همیشه بهار! هر کجایید سلام واماندگان از قافله را پذیرا باشید.



وصیت نامه 

به عظمتت سوگند وقتی به آتش جهنمت فکر می کنم دیگر نقطه امیدی برای من باقی نمی ماند چرا خودم را لایق آتشت می دانم زیرا هیچ موقع بنده خوبی نبوده ام و همیشه در وظایف غسور کرده ام. وقتی اوراق این 21 سال عمرم را رقم می زنم می بینم هیچ نقطۀ سفیدی وجود ندارد سیاهی اعمالم بر سیاهی قلبم اضافه می کند. خداوندا اگر تو رحمان نبودی اگر تو رحیم نبودی اگر درِ رحمت و درِ توبه نبود الان دیگر کدامین در را می زدم، به کجا پناه می بردم کدامین پناهگاه است که مرا در خود جای دهد، خدای من به لطف و رحمت تو امیدوارم.
 


و اما سخنی چند با پدر و مادر عزیزم

پدر جان و مادر جان هر چقدر می اندیشم که چه بنویسم تا رضایت شما را به دست آورم، هیچ نمی یابم. چرا که همیشه اسباب زحمت شما بوده ام. 

شاید این حقیقت برای شما آشکار نشده بود که چرا من به جبهه رفته ام. پدر عزیز و مادر گرامی، ما سیدیم و اولاد رسول خدا هستیم. وقتی می بینم دینی را که رسول خدا آورده است در خطر است و می خواهند دین اسلام مظلوم باشد چرا نروم وقتی می بینم راه حرم با صفای مولایمان حسین را برویمان بسته اند چه درنگی بنمایم؟ وقتی می بینم تجاوز به مملکت ما تجاوز به اسلام، تجاوز به خانه ما می کنند، چرا بی تفاوت باشم؟ وقتی می بینم امامم، مجتهدم، رهبرم ندا می دهد که از فروع دین واجب است چرا نروم؟ 



با مرگ طبیعی مردن که شجاعت نیست. شجاع کسی است که جوانیش و قدرتش را در راه خدا و معبود یکتا نثار کند. مادر جان تو باید افتخار کنی که هدیه ای و امانتی را که از طرف خدا داشتی خوب امانت داری کردی و خوب پس دادی. 

هیچ اندوهی به خود راه ندهید. خوشحال باشید که در وظیفه تان غسور نکرده اید. اگر ناراحتی ایجاد کنید دشمن را خوشحال کرده اید و به هیچ عنوان مانع آمدن برادرانم به جبهه نباشید. بگذارید سلاح افتادۀ شهیدان را بردارند و راه گلگون آن ها را ادامه دهند. اینک چشم مسلمانان جهان از یک سو و چشم جهان خوارن از سوی دیگر به ما دوخته شده است. مسلمانان از ما یاری می طلبند و جهان خواران تلاش در نابودی ما می کنند. دیگر وقت درنگ نیست. باید مسلمان بودن خودمان را نشان دهیم باید دنیا بداند که ما به خاطر اسلام از همه چیزمان خواهیم گذشت. ما به خاطر اسلام مرگ را همچون عروسی در حجله دامادی سنگر در بغل خواهیم کشید.



و نوشته ای در مزارم بگذارید و بنویسید آن هایی که از من بدی دیده اند یا حقی بر گردن من دارند به بزرگی خودشان حلال نمایند.