به گزارش پایگاه اطلاع رسانی" بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت"

به دليل عوارض عمل جراحي حضرت آيت الله حقّ شناس قادر رفتن به « مسجد امين الدّولة » نبودند و آن اوايل كه هنوز به ميدان هروي نقل مكان نكرده بودند در منزل محقرشان در ميدان قيام تهران حضور داشتند ولي ايشان كه تا لحظه ي آخر عمر و تا هنگامي كه نفس مي آمد خود را وقف ارشاد جوانان كرده بودند همان منزل را محفل انس خود قرار دادند.

منزلي كه دو اتاق تو در تو بيروني آن و يك اتاق هم اندروني آن بود كه با يك در از بيروني جدا شده بود، يك ساعت قبل از اذان مغرب درش گشوده مي شد تا عطر عبوديت و رايحه ي مهرورزي را به مشام تشنگان معرفت برساند.

بعدازظهر يك روز سرد زمستاني در ماه رجب خدمت ايشان رسيدم طلاب و دوستان تك تك در حال جمع شدن بودند تا مانند روزهاي گذشته از وعظ و نماز جماعت ايشان كام جانشان را شيرين كنند.

ظاهر حاج آقا نشان مي داد كه نشاط روزهاي ديگر را ندارد و غصه اي دارند.

بخاري نفتي علاءالدّين در وسط اتاق بود و كتري وقوري گلداري با دستمال تميز دم كني روي آن جلب توجه مي كرد .


آيت الله حقّ شناس لب به سخن گشود و با نگاه به علاء الدّين سخنش را با ناله ي جانسوزي شروع كرد:

« ظهر بعد از ناهار يه قدري استراحت كردم و وقتي بيدار شدم ديدم بساط چايي هم به راهه ، استكان نعلبكي را برداشتم تا از سر چراغ چايي بريزم ، (گريه راه صحبتشان را گرفت) اين استكان و نعلبكي همچين به هم خورد كه حاج خانم بيدار شد. »

ايشان چون دستشان رعشه شديدي داشت طبيعي بود كه اگر مي خواستند چاي بريزند سر وصدا مي كرد و همسر ايشان كه همواره مراقب ايشان بودند را خبر دار مي كرد.

ايشان ادامه دادند :
« پيش خودم گفتم عبدالكريم شكمت كارد بخوره ! كه براي مقصود خودت حاج خانم كه روزه بود را بيدار كردي ! »

شدّت تأثر ايشان به قدري بود كه به مباحث ديگر چندان پرداخته نشد ولي به نظر مي رسد ماندگارترين درس عملي اخلاقي بود كه ايشان به همه ما دادند .

ما در شرح حال بزرگان حوزه شنيده بوديم كه مثلاً اگر نيمه هاي شب به خانه مي آمدند و كليد نداشتند تا صبح مي ماندند و عيال خود را بيدار نمي كردند و يا حضرت امام خميني ( رضوان الله تعالي عليه ) براي وضو گرفتن براي نماز شب ابر اسفنجي را در ظرفشويي مي گذاشتند تا صداي ريزش آب منجر به بيداري خانواده نشود ولي اين لطافت مرحوم آيت الله حقّ شناس همه آن شنيده ها را به خوبي اثبات كرد.

يكي از دوستان كه از شاگردان آقاي « جاودان » بود در همان ايام نقل مي كرد كه روزي همراه آقاي جاودان و استادشان « علامه عسگري » محضر آيت الله حقّ شناس در همان منزل حاضر شدند كه ايشان ضمن ملاقات براي سفر عمره خداحافظي هم داشتند .

حضرت آيت الله حقّ شناس جويا شده بودند كه آيا ايشان همسرانشان را هم مي برند يا خير ؟! كه وقتي جواب منفي شنيده بودند متذكر شده بودند كه بايد كساني را كه يك عمر همراهي با شما كردند را از اين بهره هاي معنوي محروم نكنيد ، كه گويا همين نيز منجر شده بود كه آن دو بزرگوار با خانواده به عمره مشرف شوند.

انتهای پیام/

بسیج نیوز