ملاقات با امام رضا علیه السلام

در عنفوان جوانی و آغاز درس زندگانی که در مسجد جامع آمل سرگرم به صرف ایام در اسم و فعل و حرف بودم و محو در فرا گرفتن صرف و نحو، در سحر خیزی و تهجد عزمی راسخ و ارادتی ثابت داشتم؛ در رویای مبارک سحری، به ارض اقدس تشرف حاص کرده ام و به زیارت جمال دل آرای ولی الله اعظم ثامن الحجج علی بن موسی الرضا – علیه و آبائه و ابنائه آلاف التحیه و الثناء – نائل شده ام.

در آن لیله مبارکه قبل از آن که به حضور باهر النور امام علیه السلام مشرف شوم مرا به مسجدی بردند که در آن مزار حبیبی از احباءالله بود و به من فرمودند:

"در کنار این تربت دو رکعت نماز جماعت بخوان و حاجت بخواه که برآورده است."

من از روی عشق و علاقه مفرطی که به علم داشتم، نماز خواندم و از خداوند سبحان علم خواستم.

سپس به پیشگاه والای امام هشتم سلطان دین رضا – روحی لتربته الفداء و خاک درش تاج سرم – رسیدم و عرض ادب نمودم. بدون اینکه سختی بگویم، امام که آگاه به سر من بود و اشتیاق و التهاب تشنگی مرا برای تحصیل آب حیات علم می دانست، فرمود: "نزدیک بیا!"

نزدیک رفتم و چشم به روی امام گشودم. دیدم با دهانش آب دهانش را جمع کرد و بر لب آورد و به من اشاره فرمود که: بنوش! امام خم شد و من زبانم را درآوردم و با تمام حرص و ولع که گویی خواستم لبهای امام را بخورم، از کوثر دهانش آن آب حیات را نوشیدم و در همان حال به قلبم خطور کرد که:

امیرالمومنین علی علیه اسلام فرمود: پیغمبر اکرم آب دهانش را به لبش آورد و من آن را بخوردم که هزار علم و از هر دری هزار در دیگری به روی من گشوده شد.

پس از آن، امام علیه السلام طی الارض را عملا به من بنمود، که از آن خواب نوشین که از هزاران سال بیداری من بهتر بود به درآمدم. به آن نوید سحرگاهی که روزی به گفتار حافظ شیرین سخن به ترنم آیم که:

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

(منبع کتاب داستانهای عارفانه)

پایگاه اطلاع رسانی" بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت"