در دارالسلام از خزائن نراقی نقل شده که یکی از علما، شاید امیر محمد صالح خاتون آبادی داماد مرحوم مجلسی باشد که گفت: یک سال از فوت علامه مجلسی گذشته بود که شبی ایشان را در خواب دیدم.

گلایه کردم که قرار بود زودتر از این به خواب من بیایی و اینک یک سال از فوت شما می گذرد. گفت: گرفتاری هایی داشتم که اکنون مقداری برطرف شد و از آنها نجات یافتم.سوال کردم: به شما چه گذشت؟

گفت : مرا در مقام خطاب الهی باز داشتند و ندا رسید چه آورده ای؟

عرض کردم : عمرم را در تصنیف و تالیف احادیث و اخبار و تفسیر به پایان برده ام.

خطاب رسید : صحیح است.ولی در اول کتاب ها  نام سلاطین را می بردی و خشنود می شدی که مردم کتاب ها را ستایش و مدح و مدح می کنند و مدح مردم و رضای سلاطین اجر و پاداش تو است.

عرض کردم : عمرم را در امامت نماز جمعه به سر بردم.

گفتند : بلی همینطور است، ولی هر وقت مامومین زیاد بودند،خوشحال می شدی. اگر جماعت کم بود گرفتار خاطر بودی. این عمل هم شایسته ما نیست.

بالاخره هر چه عرض کردم رد شد تا اینکه همه حسنات خود را تمام کردم . در این موقع خطاب رسید که در پیش ما یک عمل مقبول داری.آن عمل این است که روزی یک گلابی در دستت بود. زنی بر تو گذشت که طفل صغیری بر پشت سرش بود. چشم آن بچه به گلابی افتاد و به مادرش گفت : گلابی می خواهم .

گلابی را به دست بچه دادی، فقط به واسطه خشنودی خدا. و آن طفل خوشحال شد.

مرحوم مجلسی گفت : خداوند به همین یک عمل از من در گذشت.

علامه محمد تقی مجلسی (معروف به مجلسی اول) متوفی 1070 هجری از علمای بر جسته بود و در اصفهان می زیست و دارای تالیفات بسیار در رشته های گوناگون اسلامی بود.

وی دارای سه پسر به نام های ملاعزیزالله و ملا عبدالله و ملا محمد باقر مجلسی (معروف به علامه مجلسی صاحب کتاب بحار الانوار) بود ... .

بر گرفته از کتاب سیمای بزرگان

پایگاه اطلاع رسانی" بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت"