5-نور معرفت

مهم ترین فلسفه روزه را ، جنبه های معنوی و سازنده آن باید دانست. قرآن کریم روزه گرفتن را برای رسیدن به تقوای الهی و روح خدابینی و کسب معرفت و بصیرت و بالاخره تعالی انسان دانسته است.

چنین روحیه ای هم در شرایط عادی زندگی و فقط با خوردن و خوابیدن و رفاه و راحتی و گریز از رنج و گرسنگی و سختی به دست نمی آید،بلکه برای رسیدن به گنج معرفت رنج ریاضت لازم خواهد بود ، و کسی هم چنین رنجی را نمی پذیرد،مگر اینکه لذت محبت را چشیده باشد.

ملاحظه کنید، آن امام بزرگواری که زینت همه بندگان عبارت کننده لقب گرفته، در مورد محبت خداوند و لذت آن چگونه سخن می گوید : الهی من ذا الذی ذاق حلاوه محبتک فرام منک بدلا ، و من ذا الذی انس آنس بقریک فابتغی عنک حولا؟

خدایا! کیست که شیرینی محبت تو را بچشد، و به جای تو،دیگری را برزگزیند؟ و کیست که انس قرب را درک کند، و به جایت و کس دیگری را انتخای نماید؟

هر که جویا شد ،بیابد عاقبت                               مایه اش درد است و اصل مرحمت

هر کجا دردی، دوا آنجا رود                                   هر کجا فقری ، نوا آنجا رود

هرکجا مشکل ، جواب آنجا رود                             هر کجا پستی است ، آب انجا رود

آب کم جو، تشنگی آور به دست                          تا بجو شد ابت، از بالا و پست

فهم نان کردی، نه حکمت ای رهی                      چون که حق گفتت، کلوا من رزقه

رزق حکمت به بود،در مرتبت                                 کان گلو گیرت،نگردد عاقبت

این دهان بستی،دهانی باز شد                           کو خورنده لقمه های راز شد

گر ز شیر دیو، تن را وابری                                    در فطام او، بسی حلوا خوری

شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی هم زندگی سراسر خورد و خواب و اعمال تمایلات نفسانی را، که موجب ابتذال انسانیت و محروم ماندن از مقام منیع معرفت و آدمیت می گردد، مورد نکوهش قرار داده و می سراید:

خور و خواب و خشم و شهوت، شغب است و جهل و ظلمت

                                                                          حیوان خبر ندارد، ز جهان آدمیت

به حقیقت آدمی باش ، و گرنه مرغ باشد

                                                                         که همان سخن بگوید، به زبان آدمیت

طیران مرغ دیدی، تو ز پایبند شهوت

                                                                         به در آی تا بینی،طیران آدمیت

مگر آدمی نبودی، که اسیر دیو ماندی؟

                                                                         که فرشته ره ندارد، به مکان آدمیت

اگر این درنده خویی،ز طبیعتت بمیرد

                                                                         همه عمر زنده باشی،به روان آدمیت

رسد آدمی به جایی، که بجز خدا نبیند

                                                                         بنگر که تا چه حد است، مکان آدمیت

هم چنین سعدی زندگی آمیخته با تن پروری و شکم بارگی را ،که موجب سلب نور معرفت و سبک شدن کفه میزان انسانیت می گردد مورد مذمت قرار داده و گرسنگی و روزه داری را برای دریافت نور معرفت خداوند بدین گونه سفارش کرده است.

رمضان در گوش جان ما نجوا می کند: ماه انجام فرمان خداوند میرسد امساک کنید و روزه بدارید با نیت خالصانه جان خویش را پالایش دهید در پرتو روزه برای ترک عادت های ویرانگر خود را به اراده آهنین مجهز نمایید به مهمانی خداوند بشتابید حق میزبان عزیز را پاس بدارید با روزه گرفت دستگاه گوارش را به استراحت وا دارید و سلامت دریافت کنید و سر انجام با کاستن کفه مادیت جنبه مهنویت و عرفانی خویش را تقویت کنید تا به نور معرفت که اوج قله انسانیت می باشد به پرواز درآیید و در چشم انداز بلندی به همراه فرشتگان قدم گذارید.

برگرفته از کتاب وقایع رمضان و شهادت علی (علیه السلام)

پایگاه اطلاع رسانی" بسیج پیشکسوتان جهاد و شهادت"