صبح که از خواب بيدار شد دلش گرفته بود . دوست داشت براي يک بار هم که شده با صداي بابا بيدار شود! بابا دست توي موهايش ببرد واوخودش را لوس کند و بيدار نشود !
امروز با دلش هواي بابا را کرده بود . کاش بيشتر پيشش مي ماند ! امروز فاطمه با صداي مهربان بابا از خواب بيدار شد . بالاي سرش نشته بود و صدايش مي زد: «فاطمه جان! بابايي! بلند شو! »
دستهايش را تو موهاي بلند و پرپشت فاطمه برد : « قربون دخترم برم که موهاش مثل موهاي باباش زبر و وزوزيه! » صداي بابا هنوز گوشش را نوازش مي داد : «پاشو بابايي! نمازت قضا مي شه ها!»
فاطمه آهسته چشمهايش را باز کرد . مي خواست لذت ديدن بابا را بچشد . اما پيش چمشش جز در وديوار ساکت خانه که حيرت زده تماشايش مي کردند چيز ديگري نديد !
دوباره چمشهايش را بست شايد صداي بابا را بشنود . اما بابا رفته بود و فاطمه خواب مي ديد .
دوست نداشت از جايش بلند شود . پتو را روي سرش کشيد . دوباره چشمهايش را بست . نمي خواست غمي که در چشمانش خانه کرده توي صورتش سرازير شود .
از زير پتو صداي مهربان مادر را مي شنيد : « خانومي! آفتاب داره سرک مي کشه تو خونه ! نمي خواي قبل از اومدن خورشيد خانوم نماز بخوني؟ »
باران کلمات شيرين مادر اندوه فاطمه را از دلش شست و او را وادار کرد بلند شود .
« صبح بخير خورشيد خانوم! »
مادر از روي سجاده به دخترش سلام و لبخند هديه مي داد.
- صبح بخير مامان خانم!
- اگه دير بجنبي از آفتاب عقب مي موني!‌ او وقت او برنده مي شه و تو مي بازي !‌
فاطمه با عجله وضو گرفت و به نماز ايستاد . نمازي به طراوت سپيده صبح .
نمازش که تمام شد به مادر گفت : « عصري منو مي بري پيش بابا؟ »
مادر استکان چاي را جلوي فاطمه گذاشت : « حال چايي تو بخور تا من فکر کنم ! »
با سماجت دست مادر را گرفت: « قول بده مامان! قول بده! »‌
مادر نمي خواست دل تنها دخترش را بشکند . سري تکان داد و گفت: « باشه! باشه! تو برنده شدي! بريم! »
انگار که دنيا را به او داده باشند . از خوشحالي به هوا پريد: « خيلي دوستت دارم مامان! فقط ... » کمي صدايش را نازک تر کرد و با التماس ادامه داد:
- فقط از اين به بعد يه کم زودتر از خورشيد خانوم منو بيدار کن تا ...
- تا اين قدر کلاغ پر نماز نخوني !
- نه! تا ... تا بابام بيشتر بياد پيشم !
ادامه حرفش را آنقدر بريده و آهسته گفت که خودش هم چيزي نفهميد . اما مادر از نگاه خيره اوبه عکس بابا دنباله حرفش را خواند. فهميد که فاطمه وبابا با هم بوده اند!
نگاه زن هم به عکس گره خورد . چهره خندان مرد هر صبح اميد تازه اي به او ميداد . حضور لطيف مرد را با تمام وجود احساس مي کرد و زير سايه اش زندگي!
برق نگاه مرد زن را غرق گذشته ها کرد . تمام خاطرات دو سال با هم بودن . خلاصه مي شد در وجود فاطمه !‌ تنها همدم تنهايي هايش و يادگاري از روزهاي خوب در کنار هم بودن !‌
زن نفهميد کي و چطور آماده رفتن شد !‌ تنها صداي او را شنيدکه از پشت در فرياد مي زد : « خداحافظ مامان!‌عصري يادت نره! »
زن هم با عجله از جا برخاست . او هم بايد سرکار مي رفت .
فاطمه از دور محبوبه را که سر کوچه منتظر او و سرويس مدرسه بود ديد . برايش دست تکان داد اما محبوبه بي حوصله تر از آن بود که دوستش را به لبخندي مهمان کند . تنها سلام بي رنگش نشان مي داد که فاطمه را ديده است . فاطمه دستش را فشرد : « صبح بخير! »
محبوبه آهسته جواب داد :
- صبح بخير !
- چيه ؟ باز که رو پيشونيت گره افتاده !
- دلم تنگ شده !
حسرت کهنه فاطمه با اين حرف جان گرفت . او هم دلتنگ بود !‌
- ديشب بابامو خواب ديدم !
- من هم خواب بابامو ديدم !‌
چشم هاي محبوبه خيس اشک شد . با صدايي بغض آلود گفت : «به بابام گفتم: دلم برات تنگ شده! پس چرا نمي آي؟ من خيلي منتظرتم! بابام گفت: « من که هميشه پيش شمام!‌ مواظبتون هستم! » گفتم : « من اين جوري دوست ندارم!‌ دلم مي خواد مثل بقيه باباها پيشم باشي!‌ منو بيرون ببري! باهام حرف بزني ...! »
اندوه فاطمه با قطره اشکي نمايان شد . نمي دانست چطور با دوستش همدردي کند لااقل اوجايي را داشت که بابايش را آن جا ببيند و غصه هايش را برايش بگويد ولي محبوبه چي !
محبوبه آه سردي کشيد : « تو مي ري پيش بابات من چي! »
صداي ترمز سرويس مدرسه به حرف هاي دخترها پايان داد . هنوز نصف ميني بوس خالي بود . فاطمه روي صندلي اول نشست و محبوبه هم کنارش .
فاطمه گفت :
- مي دوني باباي من چي گفت؟ گفت که اگه قبل از خورشيد خانوم بيدار بشم مي بينمش!‌ من مي دونم اگر نماز صبح بخوونم بابام مياد پيشم!‌
- ولي من دلم مي خواد الان پيش بابام باشم!‌ دلم خيلي براش تنگ شده!‌

صداي گوشخراش ميني بوس همه را به سوي خود کشاند . ميني بوس با شدت به درختي که سالها کنار خيابان نظاره گر مردم بود . خورد . ميني بوس ودرخت هر دو زخمي بودند!
زن چادرش را روي سرش کشيد . لرزش شانه ها بغض فشرده گلويش را سبک تر مي کرد ! سرش را روي سنگ گذاشت و سيل اشک هايش بر سبنه سنگ جاري شد .
دلش مي خواست تمام اندوهش را فرياد بزند . همه غصه و دلتنگي اش را ! وسعت غم بيشتر از گنجايش دلش بود . هر وقت دلش مي گرفت به اين جا پناه مي آورد . مي دانست گوش هايي منتظر شنيدن حرفهايش است !‌ هرچه گله و شکايت هر چه توي دلش بود مي گفت و سبک مي شد !‌ حالا نمي دانست از که بگويد و از چه بنالد!‌
آرزو کرد کاش هيچ وقت به دنيا نيامده بود ! تنها دل خوشي اش ...!
ديگر هيچ کس را نداشت. سرش را بلند کرد . نگاه معصوم دختر از قاب عکس تنهايي اش را بيشتر به رخ اش مي کشيد! صداي مردم را مي شنيد که مي گفت: «صبور باش ! بلاها آدم را خالص مي کند!»
آهي از دل کشيد! مي دانست ديگر دخترش دلتنگ نيست و حسرت آرزوهايش بر دلش نمانده!‌ کسي نمي دانست در خلوت گلزار شهدا ميان مادر، دختر و بابا مي گذرد!
کمي آن طرفتر کنار عکس مردي که سال ها فقط يک عکس بود دختري آرام خفته بود! دخترک ديگر دلتنگ نبود!
حالا هر دو پيش باباهايشان بودند!