بسیج پیشکسوتان : دوكوهه نام منطقه‌اي نزديك شهر انديمشك است و در دشتي صاف كه به خاطر وجود دو تپه كه در كنار هم قرار گرفته‌اند از دور جلب توجه مي‌كند. دو كوهه كه در يك منطقه گرمسير قرار گرفته است، زمستان‌هاي معتدل دارد و تابستان‌هاي گرم. صبح‌ها هواي دوكوهه خنك و دلچسب ولي هنگام ظهر آتش از در و ديوار آن مي‌بارد. اگر انديمشك را دروازه خوزستان بدانيم، دوكوهه دروازه‌ي جبهه‌هاي جنوب است.

«دوكوهه»: قبل از پيروزي انقلاب اسلامي، «پادگان دوكوهه» يكي از بزرگترين پاگان‌هاي ارتش به حساب مي‌آمد. اين پادگان در فاصله 10 كيلومتري شهر انديمشك واقع است.

پادگان دوكوهه در ابتدا بي‌هيچ امكانات تاسيساتي و رفاهي پذيراي نيروهاي رزمنده شده بود، براي اولين بار تيپ 7 ولي‌عصر (عج) متشكل از نيروهاي اهل دزفول و ساير شهرهاي استان خوزستان، در زمستان 1360 وارد پادگان دوكوهه شدند، اما از آنجا كه دوكوهه به تيپ 27 محمد رسول‌الله (ص) تحويل داده شده بود و فرمانده تيپ 27 محمد رسول‌الله (ص) «احمد متوسليان» فرمانده پادگان محسوب مي‌شد،‌ نيروهاي اين لشگر در ساختمان دوكوهه اسكان گزيدند. مقر و اتاق شهيد همت و ديگر شهداي لشگر 27 در دوكوهه هم اكنون هم مورد بازديد زائران مناطق عملياتي است.

از اقدامات بسيار مهمي كه در دو كوهه صورت گرفت ساخت حسينيه‌ بزرگي بود كه بعدها به نام «حسينيه‌ حاج همت» نامگذاري شد.

با اعلام پذيرش قطعنامه 598،آن روزها، روزهاي خلوت نيروها با دوكوهه بود. همه چيز تمام شده بود و ديگر هيچ بهانه‌اي براي ماندن نبود، خاطرات صبحگاه‌هاي باطراوت، نمازهاي باشكوه جماعت، ناله‌هاي پاك نيمه شب، چهره‌هاي معصوم و بي‌ادعاي شهداء، همه و همه بايستي در قفس سينه‌هاي داغ ديده آرام مي‌گرفت.

دستهاي لرزان به جان ديوارها افتاده بود. خودكار، مداد، ماژيك و زغال مدام روي سينه ديوارها حركت مي‌كردند كه «شهداء ما را فراموش نكنيد»، «خداحافظ بچه‌هاي شلمچه»، «اي شهيدان تو را به خدا به خواب ما بياييد».

ساعت 6:30 دقيقه‌ي صبح روز 29 مرداد سال 1367 آتش بس بين جمهوري اسلامي ايران و عراق برقرار شد. آن روز دو كوهه يكي از خلوت‌ترين روزهاي خود را گذراند. دوكوهه چند بار مورد آماج حملات دشمن قرار گرفت. زخم‌هايي كه هم اكنون نيز بر پيكره‌ ساختمان‌هاي دوكوهه به چشم مي‌خورد يادگار رزم‌هاي شبانه و انفجارهاي پي در پي آن زمان است.